Ο χιπστερισμός του 21ου αιώνα τα χωράει όλα: κάθε πολιτική άποψη και καλλιτεχνική έκφραση γίνεται μέρος ενός μενού από το οποίο επιλέγει κανείς για να δημιουργήσει την ατομική του ταυτότητα. Ωστόσο οι σύγχρονοι χίπστερ είναι επίσης η τελευταία παραλλαγή μιας παλιάς πολιτισμικής παράδοσης. Τα θεμελιώδη στοιχεία του χιπ, τα ρούχα, η συμπεριφορά, η μουσική, η λογική του γνώστη, μας οδηγούν στην ιστορία της αποικιοκρατίας και του δουλεμπορίου. Οι χίπστερ, εμπροσθοφυλακή της αστικής και πολιτισμικής αποικιοκρατίας, είναι επίσης η αιχμή του δόρατος του εξευγενισμού, που διαγράφει τη μνήμη της διαφορετικότητας, καλύπτοντας το παρελθόν με τη μονοχρωμία της κουλ ομογενοποίησης. Ο Γκρέγκορι Πιερρό, ανατρέχοντας στην ιστορία του φαινομένου, μας οδηγεί να το ξανασκεφτούμε, να το αντιστρέψουμε, να το αποδιαρθρώσουμε, και εντέλει να το αποαποικιοποιήσουμε.

Όταν θα έχετε κόψει όλα τα δέντρα και θα έχετε σκάψει όλα τα βουνά, όταν θα έχετε αναλύσει όλα μας τα όνειρα, δεν θα σας έχει μείνει τίποτα άλλο να διαλύσετε. Η Γη θα είναι τότε μια χωματερή, ένα τεράστιο διεμφυλικό σώμα, διαμελισμένο και ρημαγμένο. Τα σώματα των αποικιοκρατών και τα σώματά σας, αγαπητοί ψυχαναλυτές, θα θαφτούν μαζί με τα τρανς όργανα που θα έχετε αποσπάσει από μας. Αλλά τα όργανα που δεν έχουμε δεν θα μπορέσουν ποτέ να θαφτούν. Τα ουτοπικά μας όργανα θα ζουν αιώνια. Θα είναι οι μαχητές των συνόρων.

Ζούμε σε έναν κόσμο με όλο και λιγότερη  ποικιλομορφία: από τη χλωρίδα και την πανίδα μέχρι τις ομιλούμενες γλώσσες, από τη θρησκευτική ζωή μέχρι την τέχνη και την πολιτική παρατηρείται, παρά τη φαινομενική ποικιλία και τις επιφανειακές πολιτισμικές συγκρούσεις, μια βαθιά τάση ομογενοποίησης. Όμως η πολυσημία και η αοριστία του κόσμου δεν μπορούν ποτέ να εξαλειφθούν εντελώς. Ο Μπάουερ διερευνά πώς οι σύγχρονες αντιλήψεις περί ταυτότητας και αυθεντικότητας οδηγούν στην πλήρη κυριαρχία της μονοσημαντότητας και στην άρση της αμφισημίας, αντλώντας τα αναπάντεχα και οξυδερκή παραδείγματά του από πεδία όπως ο αθλητισμός, η ισλαμική κουλτούρα, η ποπ μουσική, η οινοποιία, η σεξουαλικότητα, η πολιτική και η αγορά της τέχνης.

Τι μπορεί να σημαίνει σήμερα η παραδοχή ότι ο Κάλβος είναι ποιητής «υψηλός»; Το «ύψος» είναι το νήμα που θα μας επιτρέψει να ανιχνεύσουμε τις αισθητικές αρχές από τις οποίες διέπεται το σύνολο του έργου ενός διανοούμενου που διαμορφώνεται και μετακινείται διαρκώς, σε μια Ευρώπη έντονων αισθητικών εξελίξεων και διεργασιών. Στις διαδρομές αυτού του βιβλίου, ο Κάλβος από υψηλός ποιητής γίνεται ένα ανθρώπινο παράδειγμα για μια διανοητική πορεία.