Μία το μεσημέρι και σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό ένα ασήμαντο περιστατικό γίνεται η αφορμή για έναν άντρα χωρίς όνομα να κάνει έναν νοερό απολογισμό της ζωής του. Το σκοτεινό παρελθόν του, η κόρη του που έχει δώδεκα χρόνια να του μιλήσει, η γυναίκα του, η προηγούμενη ζωή του, ξετυλίγονται ακολουθώντας το ρυθμό των βημάτων του, αλλά και τον εσωτερικό ρυθμό των σκέψεων και της μνήμης του, μιας μνήμης συχνά στρεβλής και παραποιημένης. Η αφηγηματική φωνή παρεμβαίνει στα γεγονότα, τα πρόσωπα και τις εσωτερικές τους συγκρούσεις δίνοντας τη δική της εκδοχή, διαμορφώνοντας τη δική της αλήθεια, συνομιλώντας μαζί τους, μέχρι να φανερωθούν μυστικά δεκαετιών.

Ο αφηγητής του βιβλίου επιστρέφει στο Σπίτι Παιδιού όπου μεγάλωσε, στην Πλατανιά Δράμας, αλλά και στα γύρω χωριά. Είναι ένας τόπος ζεστασιάς, παιχνιδιού και χαράς. Εκεί το παιδί αντικρίζει τη ζωή και το θάνατο – τα μάτια του είναι αθώα. Ανέμελα περάσματα, χωρίς την άδεια των μεγάλων στα ακατοίκητα σπίτια, με το εξαπτέρυγο στα χέρια στην εκκλησία, παίζοντας κρυφτό στα νεκροταφεία. Προσπαθεί να ξετυλίξει, μέσα από τα μισόλογα συγγενών και ξένων, τις ατομικές ιστορίες καθενός, αλλά και το περίπλοκο κουβάρι που είναι οι συλλογικές ρίζες.

Ένα κορίτσι μεγαλώνει στη δεκαετία του ’80, μέσα στα όρια ενός παραδεισένιου Κήπου και μιας πυρηνικής οικογένειας, σε «ένα παλίμψηστο από Καθαρές Δευτέρες. Μισοτελειωμένα γεύματα, λεκιασμένα τραπεζομάντιλα, ακρωτηριασμοί μικρής κλίμακας». Αυτή η Εδέμ όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα – η κόρη ενηλικιώνεται.