Σ’ ένα μικρό χωριό στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν στα ορυχεία του νίτρου, ένα χαρισματικό κορίτσι αποκτά απρόσμενα το ρόλο της αφηγήτριας ταινιών.
«Υπάρχει κάτι το αξιολάτρευτο στην προσωπικότητα του σαπουνιού. Γιατί αξιολάτρευτο; Διότι η συμπεριφορά του είναι στον ύψιστο βαθμό συμπαθητική και συγχρόνως πέρα ώς πέρα αμίμητη. Ιδού ένα είδος μέτριου βότσαλου που αναπαύεται ισόπεδο μέσα στο πιο άκομψο (ενίοτε στο πιο φθαρμένο) πιατάκι του νοικοκυριού. Καταφθάνει ένας άνθρωπος με βρώμικα χέρια. Τότε το λησμονημένο σαπούνι θα του παραδοθεί.»
Το Σαπούνι είναι ένα σοβαρό και συγχρόνως κωμικό επικοινωνιακό πείραμα, που σκηνοθετείται ως ραδιοφωνική εκπομπή, ως θεατρική παράσταση, ως ημερολογιακή καταγραφή, ως θεωρητική πραγματεία.
Τι μπορεί να σημαίνει σήμερα η παραδοχή ότι ο Κάλβος είναι ποιητής «υψηλός»; Το «ύψος» είναι το νήμα που θα μας επιτρέψει να ανιχνεύσουμε τις αισθητικές αρχές από τις οποίες διέπεται το σύνολο του έργου ενός διανοούμενου που διαμορφώνεται και μετακινείται διαρκώς, σε μια Ευρώπη έντονων αισθητικών εξελίξεων και διεργασιών. Στις διαδρομές αυτού του βιβλίου, ο Κάλβος από υψηλός ποιητής γίνεται ένα ανθρώπινο παράδειγμα για μια διανοητική πορεία.
Αθήνα, 1914. Ο Ν. Γ. Πολίτης εκδίδει τις «εκλογές από τα τραγούδια του ελληνικού λαού». Ανέκδοτο όμως παραμένει στα συρτάρια του ένα χειρόγραφο με καταγραφές κειμένων που ο πατέρας της νεοελληνικής λαογραφίας φροντίζει να κρύψει. Τον φάκελο ανακαλύπτει ο αποκηρυγμένος γιος του Νικολάου, Alexandro Jorge de Carvalho de Polites. Κατά τη δίωξή του από το πατρικό, ο άσωτος υιός Πολίτη κλέβει το χειρόγραφο. Ξεκινά ένα ταξίδι ανά τον κόσμο μαζί με την πολύτιμη λεία του, την οποία διασπείρει μεθοδικά, ενώ παράλληλα συνθέτει στίχους στη μητρική του γλώσσα. Καταλήγει στη Βραζιλία, όπου διαπρέπει ως επιχειρηματίας και δημιουργεί πολυμελή οικογένεια.
Σάο Πάολο, 2019. Ο João Nikolao Polites da Silveira, υστερότοκος γιος του Alexandro και καθηγητής στην πρώτη έδρα νεοελληνικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο, ολοκληρώνει ένα ερευνητικό πρόγραμμα διάσωσης και ανάδειξης του αποσιωπημένου χειρογράφου. Βασικό μέλος του προγράμματος, ο ελληνοβραζιλιάνος μεταδιδακτορικός ερευνητής Νικηφόρος Ερράντες αναλαμβάνει να εκδώσει τις «εκλογές από τα απόκρυφα τραγούδια του ελληνικού λαού», τα άσματα του χειρογράφου Πολίτη [φάκελος πατέρα], σε αντίστιξη με τα ποιήματα του ίδιου του Alexandro [φάκελος υιού].
Ο Γκαϊτό Γκαζντάνοφ ανασυνθέτει ολόκληρη την εποχή της ρωσικής επανάστασης από τη σκοπιά ενός ήρωα που μοιάζει αποστασιοποιημένος, αποδεικνύεται όμως στοχαστικός και ευαίσθητος παρατηρητής των γεγονότων και των ανθρώπων.
Η ώρα είναι δώδεκα το μεσημέρι και σε ένα μικρό χωριό της Ιρλανδίας ακούγεται η καμπάνα που χτυπά. Καθισμένος στο τραπέζι της κουζίνας, ο Μάρκους Κόνγουεϊ, πολιτικός μηχανικός, ξεκινά εκείνη ακριβώς τη στιγμή έναν νοερό απολογισμό της ζωής του, σκέφτεται το γάμο του, τα παιδιά του, τη δουλειά του, την πολιτική, σε μια χώρα που βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Ο απολογισμός αυτός κάθε άλλο παρά συγκροτημένος είναι· ακολουθεί τις υπόγειες και τυχαίες συνδέσεις που κυβερνούν τη μνήμη των ανθρώπων. Για μία ώρα ακριβώς, μέχρι να ακουστεί το σήμα των ειδήσεων στο ραδιόφωνο, ο απόηχος της καμπάνας γεννά στο νου του πολιτικού μηχανικού ένα αδιάκοπο τραγούδι, χωρίς τελείες, ερωτηματικά και θαυμαστικά: μια ελεγεία για το χάος της ζωής και τις καταδικασμένες προσπάθειές μας να το βάλουμε σε τάξη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ένας ευσυγκίνητος πατέρας
είναι δώρο για ένα κορίτσι
Κι όταν κλαίνε μαζί
μπροστά στην τηλεόραση
με τα τραγούδια
το κορίτσι ξέρει
ότι πριν απ᾿ την πόλη
ο πατέρας έζησε καιρό
σε μέρος με πολύ αέρα
κάτω απ᾿ τα πεύκα
Αργά αργά
η φτωχή του καρδιά
μεγάλωσε
χώρεσε έτσι αμέτρητα αντικείμενα
δεκαπέντε μικρά δέντρα που μεγαλώνουν
τη Μυρτώ που έφτασε αργοπορημένη
μα χώρεσε
τον Στάικο που βρήκε πρώτος θέση
κι εμένα
που βολεύτηκα
μα έπιασα όλο τον τόπο
έμεινε λίγος μόνο
για τον αέρα που μέσα του
τώρα φυσάει
φυσάει γρήγορα και δυνατά ο αέρας
κουνιόμαστε όλοι
Δροσερή είναι η καρδιά του πατέρα μου
Η Α.Γ., μια ευκατάστατη κυρία του Ρίο ντε Τζανέιρο, που ασχολείται ερασιτεχνικά με τη γλυπτική, αποφασίζει να τακτοποιήσει το διαμέρισμά της, ξεκινώντας από το δωμάτιο της πρώην υπηρέτριάς της. Από την ντουλάπα ξεπροβάλλει μια κατσαρίδα και η Α.Γ. τρομαγμένη κλείνει την πόρτα τσακίζοντας το κέλυφός της. Και τότε, εκεί που κανείς δεν το περιμένει, μια μέρα τόσο ηλιόλουστη όσο αυτές οι μέρες στο απόγειο του καλοκαιριού, ενώ δουλεύουν οι άντρες και καπνίζουν οι κουζίνες και αλέθει τις πέτρες το τρυπάνι και γελάνε τα παιδιά – τότε, χωρίς προειδοποίηση, ακούγεται ο κρότος ενός στερεού πράγματος που αίφνης θρυμματίζεται συντετριμμένο. Είναι η στιγμή που τα πάντα γίνονται ένα τώρα, που η Α.Γ. θα πρέπει να μιλήσει για το γεγονός πως έχει ζήσει.
Ο κόσμος του Εντύ Μπελγκέλ, το χωριό, το σχολείο, η οικογένεια, είναι ένας κόσμος βίας, εκφοβισμού και αποκλεισμού, που ο Εντύ βιώνει ακόμη πιο τραυματικά επειδή είναι διαφορετικός.
Ο Ζήνωνας Κοζίνι, προσπαθώντας να κόψει το κάπνισμα, ξεκινά την ψυχανάλυση. Το αριστούργημα του ιταλικού μοντερνισμού σε νέα μετάφραση της Έφης Καλλιφατίδη.
Ένας νεαρός Βούλγαρος, φοιτητής στην Αμερική, επιστρέφει στην πατρίδα για να βρει τον παππού του, που εδώ και χρόνια έχουν χαθεί τα ίχνη του, και να πουλήσει τα χωράφια του.
Οι ήρωες του Τζάκσον είναι νέοι, ερωτευμένοι ή όχι ακριβώς, αταίριαστοι με το περιβάλλον τους, αεικίνητοι και συγκινητικοί, και παραδίδονται στα πάθη τους καθώς διασχίζουν τα ταραγμένα ρεύματα της ζωής, αναζητώντας νόημα και αυθεντικότητα σε μια καθημερινότητα διαβρωμένη από την εμμονή στον εαυτό.
Ένα μυθιστόρημα για τα παιδικά χρόνια, την ενηλικίωση, τη δύσκολη κληρονομιά του παρελθόντος και τις πολύπλοκες και εναλλασσόμενες σχέσεις ανάμεσα σε μαμάδες και κόρες, φίλες, φίλους και εραστές. Με μια γραφή εσωτερική και με έντονο το στοιχείο του ρυθμού, η Παναγιωτάτου ανασύρει την πρώτη ύλη των συναισθημάτων μιας μοναχικής καθημερινότητας.
