Ένας άντρας ξυπνάει μέσα στο αυτοκίνητό του χωρίς να θυμάται τίποτα. Όταν ξεσπά καταιγίδα, αναγκάζεται να βρει καταφύγιο σ’ έναν παράξενο οικισμό. Θα μείνει στο σπίτι μιας οικογένειας, δουλεύοντας και ακολουθώντας την ασυνήθιστη ζωή της κοινότητας. Με αδρές γραμμές, ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου δομεί υπόγεια έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα σώματα και τα αντικείμενα, οι ψυχικές εντάσεις, η σκληρότητα, οι συμβολικές σχέσεις, αλλά κυρίως το διαρκές παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι.
Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στις εφ. Αυγή και Καθημερινή. Ο Ιάκωβος είναι το πρώτο του βιβλίο.
Οι τέσσερις ιστορίες του Βένουσμπεργκ, παραλλαγές σε δοσμένα θέματα της αρχαίας και της χριστιανικής παράδοσης, κλονίζουν μέσα από το παιχνίδι του ύφους τα αλληγορικά νοήματα, περιγράφοντας τη φυγή από τον κόσμο και την εξορία στο βασίλειο των ηδονών.
Σε ένα ερημικό δάσος στο Τενεσί, ο αυτόκλητος προφήτης Μέισον Ταργουότερ πεθαίνει, αφήνοντας στον νεαρό μικρανιψιό του την εντολή να τον θάψει και να πάρει τη θέση του. Εκείνος παρακούει και αναζητά τη βοήθεια του ορθολογιστή θείου του, που ζει στην πόλη με τον άρρωστο γιο του.
Η ώρα είναι δώδεκα το μεσημέρι και σε ένα μικρό χωριό της Ιρλανδίας ακούγεται η καμπάνα που χτυπά. Καθισμένος στο τραπέζι της κουζίνας, ο Μάρκους Κόνγουεϊ, πολιτικός μηχανικός, ξεκινά εκείνη ακριβώς τη στιγμή έναν νοερό απολογισμό της ζωής του, σκέφτεται το γάμο του, τα παιδιά του, τη δουλειά του, την πολιτική, σε μια χώρα που βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Ο απολογισμός αυτός κάθε άλλο παρά συγκροτημένος είναι· ακολουθεί τις υπόγειες και τυχαίες συνδέσεις που κυβερνούν τη μνήμη των ανθρώπων. Για μία ώρα ακριβώς, μέχρι να ακουστεί το σήμα των ειδήσεων στο ραδιόφωνο, ο απόηχος της καμπάνας γεννά στο νου του πολιτικού μηχανικού ένα αδιάκοπο τραγούδι, χωρίς τελείες, ερωτηματικά και θαυμαστικά: μια ελεγεία για το χάος της ζωής και τις καταδικασμένες προσπάθειές μας να το βάλουμε σε τάξη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Τα πέντε διηγήματα της Τελευταίας προειδοποίησης συνθέτουν δεξιοτεχνικούς αφηγηματικούς λαβυρίνθους, οδηγώντας τον αναγνώστη σε ένα παράδοξο αλλά οικείο σύμπαν.
