Κι εκεί βρισκόταν καθισμένη τώρα, σιωπηλή με το καφέ μπουφάν της. Το κάθισμά της ήταν σταματημένο για την ώρα, ο μηχανισμός του τραίνου ήταν σταματημένος για την ώρα. Χωρισμένη από όλους στο κάθισμά της έμοιαζε λες και καθόταν σε εκκλησία. Τα χαμηλωμένα της μάτια κοιτούσαν το έδαφος ανάμεσα στις γραμμές. Το έδαφος όπου απλά και μόνο από αγάπη –αγάπη, αγάπη, όχι η αγάπη!– όπου από καθαρή αγάπη φύτρωναν αγριόχορτα ανάμεσα στις γραμμές μ’ ένα απαλό πράσινο τόσο ζαλιστικό που την έκανε να αποστρέψει τα μάτια από το μαρτύριο του πειρασμού. Το αεράκι της έφερνε ανατριχίλα στο σβέρκο, αναρίγησε για να αρνηθεί, για να αρνηθεί τον πειρασμό, ήταν πάντα τόσο πιο εύκολο να αγαπάς.

Ξαφνικά όμως ήρθε εκείνο το σκίρτημα στα σπλάχνα, εκείνο το σταμάτημα μιας καρδιάς που εκπλήσσεται στον αέρα, εκείνος ο τρόμος, η νικηφόρα λύσσα με την οποία το κάθισμα την έκανε να βουτά στο τίποτα και την ξανασήκωνε αμέσως σαν κούκλα με ανασηκωμένη φούστα, τη βαθιά δυσφορία με την οποία μετατράπηκε σε κάτι μηχανικό, το σώμα αυτόματα χαρούμενο –η κραυγή των ερωτευμένων κοριτσιών!– το βλέμμα της πληγωμένο από τη φοβερή έκπληξη, την προσβολή, «την έκαναν ό,τι ήθελαν», τη φοβερή προσβολή –η κραυγή των ερωτευμένων κοριτσιών!– τη φοβερή αμηχανία που ένιωθε επειδή διασκέδαζε σπασμωδικά, την έκαναν ό,τι ήθελαν, η αγνότητά της ξαφνικά εκτεθειμένη.

Ενόσω γράφω και μιλάω θα πρέπει να παριστάνω πως κάποιος μου κρατάει το χέρι. Αχ, στην αρχή τουλάχιστον, μονάχα στην αρχή. Μόλις μπορέσω να κάνω χωρίς αυτό, θα πορευτώ μόνη. Προς το παρόν έχω ανάγκη να κρατάω αυτό σου το χέρι – ακόμη και χωρίς να καταφέρνω να επινοώ το πρόσωπό σου και τα μάτια σου και το στόμα σου. Αλλά παρότι ακρωτηριασμένο, το χέρι αυτό δεν με τρομάζει. Η επινόησή του πηγάζει από μια τέτοια ιδέα αγάπης σαν το χέρι να συνδεόταν όντως με ένα σώμα που, αν δεν το βλέπω, είναι από ανημπόρια να αγαπήσω περισσότερο. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο γιατί δεν είμαι ολοκληρωμένος άνθρωπος. Και πώς να φανταστώ ένα πρόσωπο, αν δεν ξέρω τι έκφραση προσώπου έχω ανάγκη; Μόλις μπορέσω να αφήσω κατά μέρος το ζεστό σου χέρι, θα συνεχίσω μόνη και με τρόμο. Ο τρόμος θα είναι η δική μου ευθύνη μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση και ο τρόμος να μετατραπεί σε λάμψη. Όχι στη λάμψη που γεννιέται από τον πόθο για ομορφιά και ηθική, όπως ήταν πριν, ασυνείδητα, ο στόχος μου· μα στη φυσική λάμψη του υπαρκτού, και η φυσική αυτή λάμψη είναι που με τρομοκρατεί. Παρότι ξέρω πως ο τρόμος – ο τρόμος είμαι εγώ απέναντι στα πράγματα.

Γεγονός είναι πως έχω στα χέρια μου ένα πεπρωμένο και μολοντούτο δεν νιώθω πως έχω την εξουσία να επινοώ ελεύθερα: ακολουθώ μια κρυφή μοιραία γραμμή. Υποχρεούμαι να αναζητώ μια αλήθεια που με υπερβαίνει. Γιατί γράφω για μια νεαρή που ώς και η φτώχεια της είναι ξεστόλιστη; Ίσως επειδή υπάρχει απομόνωση σε αυτήν και ακόμα επειδή στη φτώχεια σώματος και πνεύματος αγγίζω την αγιότητα, εγώ που θέλω να αισθανθώ τα χνότα τού πέρα από εμένα. Μήπως και γίνω κάτι παραπάνω απ’ ό,τι είμαι, μια που είμαι τόσο λίγος.

Γράφω γιατί δεν έχω τίποτα να κάνω στον κόσμο: περίσσεψα και δεν υπάρχει τόπος για μένα στη γη των ανθρώπων. Γράφω γιατί είμαι ένας απελπισμένος και έχω κουραστεί, δεν αντέχω πλέον τη ρουτίνα του να είμαι εγώ και αν δεν υπήρχε το πάντα καινούργιο που είναι το γράψιμο, θα πέθαινα συμβολικά κάθε μέρα. Μα είμαι προετοιμασμένος να βγω διακριτικά από την πίσω πόρτα. Τα έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα, ακόμα και το πάθος και την απόγνωσή του. Και τώρα θα ’θελα μονάχα να έχω αυτό που θα είχα γίνει και δεν έγινα.