Σπίτι παιδιού

Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Άλλοι το ’λεγαν «Ίδρυμα», άλλοι «Σπίτι Παιδιού» και άλλοι «Πολυτεχνείο». Σ’ αυτό δούλευε η μαμά και ζούσαμε μέσα του πέντε μέρες. Στην Πλατανιά ήταν αυτό. Όπως και να το ’λεγε κάποιος στο χωριό, όλοι ήξεραν πού είναι. Ένα μεγάλο πέτρινο κτίριο ήταν, με πολλά τραπέζια, παιχνίδια και πινγκ πονγκ. Εμείς κοιμόμασταν σ’ ένα δωμάτιο δίπλα, που πιο δίπλα είχε ένα μικρό κουζινάκι και μια μικρή τουαλέτα. Απέναντι έβλεπες το βουνό και πίσω μια παιδική χαρά ήταν, γεμάτη πεύκα. Πέντε μέρες μέναμε στην Πλατανιά και τις άλλες δύο πηγαίναμε στο κανονικό μας σπίτι στην Προσοτσάνη, στο άλλο μας χωριό. Εκεί το σπίτι λεγόταν εργατική κατοικία κι έκανε πολύ κρύο, φυσούσε από το Νευροκόπι κι αυτό ήταν άκρη άκρη. Μέχρι να ζεσταθεί, φεύγαμε πάλι για την Πλατανιά. Τις Κυριακές πριν επιστρέψουμε στο Σπίτι Παιδιού, κάναμε μια επίσκεψη στη γιαγιά που ήταν πεθαμένη. Ο μπαμπάς συνήθως καθόταν στο αμάξι και άκουγε ποδόσφαιρο στο ραδιόφωνο. Μαζί με τον αδερφό μου γεμίζαμε δυο μπιτόνια νερό και τα πηγαίναμε στον τάφο της γιαγιάς. Η μαμά έπλενε τα μάρμαρα και πότιζε τα βασιλικά.