Από την οικειότητα, την κρίση και την απώλεια της Αθήνας, η ηρωίδα θα βρεθεί στην Ντίρε Ντάουα με τα κόκκινα λουλούδια, τις ύαινες και το παρελθόν της γιαγιάς της. Στο μέρος όπου η μία κατάφερε να ξεχάσει, η άλλη θα θυμηθεί και θα συνεχίσει. Ένα βιβλίο για ταξίδια χωρίς στόχο και για μυστικά που περνάνε από τη μία γενιά στην άλλη. Μπορεί τελικά μια γάτα να είναι η μετενσάρκωση ενός μπαμπά; Μπορεί το δέρμα μιας γυναίκας να έχει το χρώμα της άμμου; Μπορείς να θυμάσαι με τρυφερότητα χωρίς να πονάς; Μέσα από ερωτικές ιστορίες και ενώ θα ψάχνει τις λίρες της γιαγιάς της, η Τέσση θα βιώσει μεγάλες αλλαγές και μικρές νίκες και θα συναντηθεί με αναπάντεχες μητριαρχίες.

Εγκλωβισμένοι στους κενούς χώρους ενός διεθνούς αεροδρομίου, οι χαρακτήρες των διηγημάτων, που διασταυρώνονται χωρίς να συναντηθούν, βρίσκονται, με τον τρόπο του ο καθένας, σε μια μεταιχμιακή στιγμή. Η μετέωρη θέση τους, η αναμονή, η ένταση του ταξιδιού, οδηγούν σε έναν χαμηλόφωνο μονόλογο, γεμάτο προσμονές, αναμνήσεις και εσωτερικές ρήξεις. Με ψυχολογική και γλωσσική ακρίβεια, με εφευρετικότητα και τρυφερότητα, η Ελίζα Παναγιωτάτου συγκροτεί ένα πρισματικό συλλογικό πορτραίτο.

Ένα μυθιστόρημα για τα παιδικά χρόνια, την ενηλικίωση, τη δύσκολη κληρονομιά του παρελθόντος και τις πολύπλοκες και εναλλασσόμενες σχέσεις ανάμεσα σε μαμάδες και κόρες, φίλες, φίλους και εραστές. Με μια γραφή εσωτερική και με έντονο το στοιχείο του ρυθμού, η Παναγιωτάτου ανασύρει την πρώτη ύλη των συναισθημάτων μιας μοναχικής καθημερινότητας.